حتی دورترین نقاط…

ما در برابر خدای متعال نسبت به هر انسانی که از دین منحرف شود پاسخ‌گو هستیم. ما نسبت به هر انسانی در دورترین نقطۀ جهان اسلام که به‌‌رغم وجود امکانات منحرف است، مسئول هستیم؛ چه برسد به آن کسانی که در وطن ما، در کشور ما و در میان مردم ما زندگی می‌کنند.

چگونه می‌توانیم ادعا کنیم که از دعوت‌کنندگان به خدای متعال هستیم، درحالی‌که در کشور ما کسانی وجود دارند که از اسلام هیچ‌چیز نمی‌دانند و ما اصلاً به آنها فکر هم نمی‌کنیم؟

📚 بارقه‌ها، ص۴٠

صحیفۀ سجادیه، نسخۀ درمان امت

برای امام زین‌العابدین علیه‌السلام چنین مقدر شده بود که پس از شهادت پدر ارجمندش مسئولیت‌های رهبرانه و روحانی خود را به عهده گیرد‌. این مرحله از حساس‌ترین مراحل زندگی امت در آن برهه بود؛ زیرا این مرحله، موج اول فتوحات را در پی داشت.

[و این اتفاق مسلمانان را] در معرض دو خطر بزرگ بیرون از حوزۀ سیاسی و نظامی قرار داد: خطر نخست از آنجا ناشی شد که جهان مسلمانان به روی فرهنگ‌های گونه‌گون و عرف‌های قانون‌گذاری و وضعیت‌های اجتماعی مختلف گشوده شد.

اما خطر دیگر از موج رفاهی ناشی شد که به‌دنبال گسترش شگفت سرزمینی، جامعۀ اسلامی را درنوردید؛ زیرا موج‌های رفاه هر جامعه‌ای را در معرض خطر همراهی با خوشی‌های دنیا و زیاده‌روی در زینت‌های زندگیِ محدود قرار می‌دهد….

امام علی‌بن‌حسین علیه‌السلام این خطر را احساس و درمانش را آغاز کرد‌. ایشان از دعا بنیانی برای این درمان نهاد‌؛ «صحیفۀ سجادیه» برایند این درمان بود‌. در سیرۀ امام علیه‌السلام آمده است که ایشان در هر جمعه برای مردم خطبه می‌خواند و آنان را اندرز می‌داد و به زهد در دنیا فرامی‌خواند و به عمل برای آخرت برمی‌انگیخت و با آن قطعه‌های هنری از گونه‌گونۀ دعا و ثنا و ستایش گوش آنان را می‌نواخت.

📚 امامان اهل‌بیت، ص۵٧٢-۵٧۴ با تلخیص

باید به خود القا کنیم که آماده‌ایم تا هرگاه اسلام از ما خواست، جان خود را ارزانی داریم.

چنان‌که امروز در فلسطین و در بسیاری از کشورهای امت اسلام که اسلام و مسلمین در آنجا به مصائب و بلایا و بدبختی‌ها گرفتارند، از ما خواسته می‌شود.

باید همیشه به خود القا کنیم از ما همان چیزی خواسته می‌شود که از امام حسین علیه‌السلام خواسته شد؛ زیرا ما در خط امام حسین علیه‌السلام و اهل‌بیت ایشان حرکت می‌کنیم‌.

📚امامان اهل‌بیت، ص٣٧١.

حكومت اسلامى دو وظيفه دارد: يكى تربيت انسان بر آن مبناى فكرى و تنظيم رويكردها و احساس‏هايش بر اساس آن؛ و ديگرى كنترل كردن وى از بيرون و بازگرداندنش به همان مبنا، آن‏گاه كه وى در عمل از آن انحراف يابد. ازاين‌رو، بينش سياسى اسلام تنها شامل بخش ظاهرى زندگى اجتماعى نيست؛ بلكه نوعى بينش سياسى عميق است كه به نگاهى فراگير و كامل درباره زندگى، هستى، اجتماع، سياست، اقتصاد و اخلاق بازمى‌‏گردد. اين نگاه فراگير، همان بينش كامل اسلامى است.

📚 فلسفه ما، ص۶۴.

اسلام به محکوم کردن اهداف جاهلی و ارزش‏های آن از زندگی اکتفا نمی‏کند، بلکه به جای این هدف‏ها ، هدف متعالی که باید انسان‏ها در مسیر آن حرکت کنند قرار می‏دهد….

قرآن به جای مال فزون‏تر و ثروت جاودانه‌تر، عمل بهتر را ایده‏آل و هدف اول قرار داده است و جماعت بشری را ـ که پیامبران الهی متولی تربیت و آماده‏سازی آن‌ها بوده اند ـ در پیشی گرفتن به‌سوی این هدف و رقابت در عمل صالح، تشویق کرده است….

برای اینکه این هدف جدید بر پایه‏ای واقعی و استوار قرار گیرد، اسلام دیدگاه جدیدی درباره صحنه زندگی دنیوی ارائه داده و آن را به جهانی فراتر از جهان محسوسات پیوند داده و به‌جای جاودانگی مال و ثروت، سخن از جاودانگی عمل به میان آورده و بر این نکته تأکید دارد که عمل به اعماق جان آدمی گسترش می یابد و در پایان ، بر پایه روشی که اعمال در آن جهان حقیقت نظم می یابند، شکل می‌گیرد.

📚 اسلام راهبر زندگی، ص۵٧.

مفهوم وسيعِ خلافتِ ربانىِ جماعتِ بشرى بر روى زمين، عناصر و ويژگى‌‏هاى ذيل را ايجاب مى‏‌كند:

١. انتساب جماعت بشرى به محورى واحد و ايمان به حاكم و مالكى واحد براى هستى كه خداوند متعال باشد؛

٢. برپايى مناسبات اجتماعى بر اساس بندگىِ خالصانه نسبت به خداوند و آزادى انسان از بندگى نام‌هايى كه مظهر انواع بهره‌‏كشى و نادانى و طاغوت هستند؛

٣. عينيت بخشيدن به روح برادرىِ همگانى در تمامى مناسبات اجتماعى پس از نابودى هرگونه بهره‌‏كشى و سلطه‏‌جويى؛

۴. خلافت و جانشينى که به‌معناى سپردن امانت است. به همين خاطر قرآن كريم، از خلافت به «امانت» تعبير كرده است و امانت مسئوليت‌‏آور بوده، احساس وظيفه را بر انسان مقرر مى‏‌كند؛ زيرا چنانچه انسان احساس مسئوليت نكند، نمى‌‏تواند مسئوليت‌‏هاى امانت‏دارى را به دوش بكشد يا نقش خلافت و جانشينى را ايفا كند.

📚 اسلام راهبر زندگی، ص١۵١-١۵٢ باتلخیص