«… پس امتیاز بنیادین نظام اسلامی در این است که اساس آن، فهم معنوی از زندگی و احساس اخلاقی نسبت به آن است و اصل کلی این نظام عبارت است از: در نظر داشتن هم‌زمان فرد و جامعه و تأمین زندگی فردی و اجتماعی به صورت متوازن. پس نه فرد اساس قانون‌گذاری و حکومت است و نه پیکره بزرگ اجتماعی، تنها عنصری است که حکومت به آن نظر می‌کند و فقط به سود آن قانون می‌گذارد».
فلسفه ما، ص۶٢.
