جنبش فاطمی به یک معنا شکست خورد و به معنای دیگر پیروز شد. شکست خورد؛ زیرا نتوانست در واپسین حرکت مهم خویش در دهمین روز پس از وفات رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم حکومت خلیفه را براندازد.
نمیتوانیم همه عواملی را که به ناکامی زهرا در این حرکت انجامید، تبیین نماییم؛ اما جای تردید نیست که شخصیت خلیفه ـ رضیاللهعنه ـ از مهمترین عوامل این ناکامی بود؛ زیرا وی در شمار افراد سیاستمدار جای داشت و شرایط را با زیرکی چشمگیری مدیریت کرد که نمونهای از آن زیرکی را میتوانیم در سخن وی خطاب به انصار بیابیم؛ سخنی که در پاسخ به فاطمه و پس از پایان خطبه وی در مسجد بیان شد. در آنجا خلیفه آتش شعلهور درونش را در خود مهار کرد و با لطافت و نرمخویی کامل پاسخ فاطمه را داد؛ آتشی که ـ به احتمال قوی ـ پس از بیرون آمدن فاطمه از مسجد، زبانه کشید و سپس او رو به انصار چنین گفت: «این چه فرومایگی است که در برابر هر سخنی که میشنوید، نشان میدهید؟ او (علی) مانند روباهی است که گواهش دُمِ او است.» این سخن را پیشتر به صورت کامل آوردیم. این دگرگونی از نرمی و آرامش به خشم شعلهور، نشان میدهد که او تا چه اندازه از توانایی مدیریت احساساتش برخوردار بوده و میتوانسته خود را با وضعیت پیشآمده هماهنگ کند و در هر زمان به ایفای نقش مناسب بپردازد.