در آخرین ساعات یکی از شبهای قدر، سید علی اکبر حائری استاد خویش، آیتالله سید محمدباقر صدر را در حرم امیرالمؤمنین علیهالسلام میبیند و تحت تأثیر حالات معنوی او، بیآنکه استاد متوجه شود او را زیر نظر میگیرد.
وقتی زیارت آیتالله صدر تمام میشود، سید علی اکبر پشت سر استاد راه میافتد و وقتی به در خانه میرسد جلو میرود و به او سلام میکند. سید صدر بهرغم نامناسب بودن وقت او را در خانه میپذیرد. سید علی اکبر حائری به نشانه پوزش، دست استاد را میبوسد. سپس ابراز میکند که در صحت این مطلب که از یکی از علما نقل شده: «بهترین عمل در شب قدر گفتوگوی علمی است» تردید دارد و در این باره میپرسد: «برترین اعمال در شب قدر چیست؟»
شهید صدر جوابی به این مضمون میدهد: «آنچه اکنون به نظر من میآید این است که برترین اعمال در شب قدر عملی است که بیشترین تأثیر را در ارتباط روحی و معنوی با خداوند متعال داشته باشد».
ر.ک: السیره والمسیره فی حقائق ووثائق ج۲، ص: ٢٧٨.