[vc_row][vc_column][rt_blockquote_style blockquote_content=”این پیشوای بزرگ از بلاغتی بی‌نظیر و احاطه‌ای کامل به شیوه‌های بیان در زبان عربی و ذهنیتی ربانی برخوردار بود که از زیباترین و ظریف‌ترین معانی در ترسیم رابطه انسان با پروردگار، دلدادگی به او، وابستگی به مبدأ و معاد پرده برمی‌داشت و ارزش‌های اخلاقی و حقوق و واجباتی را که این امور تجلی‌گاه آن‌هاست، مجسم می‌ساخت. امام علی بن حسین علیه‌السلام با بهره‌گیری از این مواهب الهی توانست از رهگذر دعا، جوّی معنوی در جامعه اسلامی بپراکند؛ جوی که وقتی توفان فریبندگیها بر انسان مسلمان میوزد، او را استوار سازد و آنجا که زمین او را سوی خود میکشاند، پیوند او را به پروردگارش محکم نماید و آن ارزش‌های معنوی را که انسان مسلمان بر پایه آنها رشد کرده بود، تثبیت کند تا در عصر بی‌نیازی و ثروت همان‌طور پاسدار این ارزش‌ها باشد که در زمانی که از فرط گرسنگی سنگ بر شکم می‌بست به آنها پایبند و وفادار بود.
در سیره امام آمده است که ایشان در هر جمعه برای مردم خطبه میخواند و آنان را اندرز میداد و به زهد در دنیا فرامیخواند و به عمل برای آخرت برمیانگیخت و با آن قطعههای هنری از گونهگونه دعا و ثنا و ستایش گوش آنان را مینواخت؛ قطعههایی که بندگی بیریا برای خداوند پاک و یگانه را که هیچ همتا ندارد، نمود میبخشید.
امامان اهل بیت علیهمالسلام؛ مرزبانان حریم اسلام، ص ۵٧۴.”][/vc_column][/vc_row]
