آن که تو را از دست داد چه به دست آورد؟

حسین(ع) کسی است که همه قداست‌های انسانیت را در یگانگیِ معجزه آسای خود خلاصه کرد. حیاتی در روح بی‌همتای او موج می‌زد که زندگی می‌ساخت؛ از این رو بر او گران آمد که این حیات را تنها برای خود بخواهد، پس آن را به عقیده‌ها بخشید و به نسل‌ها ارزانی داشت. این چنین زندگی حسین(ع) در هستی گستره یافت و از زندگی محدود یک انسان به زندگی گرانمایه و جاویدِ الگوی والای اسلام تبدیل شد و چنان وجدانی نیک خواه در دل نسل‌های آگاه بنی آدم ادامه یافت.

[…] حسین(ع) آن عاشق و شیدای حقیقت مقدس و جمال ازلی الهی بود که دنیا و ما فیها را هیچ به حساب نمی‌آورد؛ چراکه سرتاسر دنیا تنها چکه‌ای ناچیز بود از آن چشمه جوشان که او در آن فنا شده بود. چشمه‌ای که روح او را افسون کرده بود و احساسش را سراسر سوی خود کشانده بود .

به او گوش سپار که هنگام حرکت به سوی جهاد، با معشوق والای خود در دعای عرفه چه می‌گوید، دعایی که سروده جاودان بندگی ناب است: «آن که تو را از دست داد چه به دست آورد و آن که تو را به دست آورد چه از دست داد؟».

📚 امامان اهل بیت، ص۵۵۷-۵۵۸.