امام باقر(ع) سرآغاز مرحله دوم امامت

اکنون ما درباره امامی سخن می گوييم که سرآغاز نقش دوم از نقش‌های سه‌گانه است؛ يعنی امام باقر(ع) . ايشان زماني به عرصه آمد که نقش نخست به پايان رسيده بود و ديگر همه مسلمانان می‌دانستند که پدران اين بزرگ‌مرد کسانی بوده‌اند که جان و خون و زندگی خود را فدا کرده‌اند و از آسايش و فراخی و همه سويه های دنيا دست کشيده‌اند تا در برابر اين کژروی بايستند و به مردم ـ دست کم ـ بگويند که اين، اسلام نيست، بلکه چيزی جز اسلام است، و اين اجرا چيزی جز آن نظريه است، و اين واقعيت بيرونی چيزی جز ادعايی است که می شود، و مفهومی که کتاب و سنت به دست می دهند، چيزی جز اين نمودی است که در دستگاه اين پيشوايان کجرو پيکره يافته است .

پس از آن که اين مهم از گذر نقش نخست به انجام رسيد، امام باقر(ع) آمد تا بگويد: اين نقشی که به انجام رسيد، فقط يک سری اعمال شخصی نبوده که کسانی جداجدا برای مصلحت اسلام انجام داده باشند و تنها تعصب بر سر اسلام وجه مشترک آن‌ها باشد، بلکه اين نقش در حقيقت نما و نمودی است از يک گروه آگاه که به طور صحيح و آگاهانه به اسلام ايمان دارد . اين جماعت و اين گروه، همان گروه نجات يافته‌ای است که رسول خدا ذکر فرمود. اين گروه نشانه‌های ويژه و چارچوب ويژه و شرايط ويژه خود را دارد و در برابر شاخه‌های گوناگون معارف اسلامی روز، موضع ويژه خود را دارد .

📚 امامان اهل بیت، ص۵۸۶ـ۵۷۸.