هدف

قرآن کریم … می‌فرماید: «وَمِنَ النَّاسِ مَن یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیُشْهِدُ اللّهَ عَلَى مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ. وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِی الأَرْضِ لِیُفْسِدَ فِیِهَا وَیُهْلِکَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ الفَسَاد؛ و از میان مردم کسی است که سخنش در زندگی این دنیا خوشایند تو است، و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه می‌گیرد و حال آنکه او سخت‌ترین دشمنان است. و چون ریاستی یابد کوشش می‌کند که در زمین فساد نماید و کِشت و نسل را نابود نماید و خداوند تباه‌کاری را دوست ندارد» (بقره: ۲۰۴-۲۰۵)
این آیه می‌خواهد بگوید: انسان اگر فرآیند تغییر را تا درون قلب خود و اعماق روحش، ژرفا نبخشد و خود را به گونه‌ای شایسته نسازد، هرگز نمی‌تواند سخنان شایسته‌ای را مطرح نماید؛ سخنان شایسته تنها زمانی می‌توانند تبدیل به ساختاری شایسته در جامعه شوند که از دلی آکنده از ارزش‌های بیان شده توسط این سخنان، ناشی شده باشند، وگرنه این سخنان، الفاظی توخالی و بدون محتوا باقی می‌مانند. بنابراین تنها دل است که به کلمات معنا می‌بخشد و به شعارها جان می‌دهد و به ساختارهای خارجی هدف و مسیر می‌بخشد.

پژوهش‌های قرآنی، ص ۱۳۴.

کسى که به نگرش اسلامى به دنیا، ایمان دارد و این نگرش را در رفتارش عینیت مى‌بخشد، حق دارد به اندازه نیازش از دنیا برگیرد و از لذت‌هاى حلال بهره‌بردارى کند؛ زیرا اساساً نعمت‌هاى دنیوى براى رفع نیازمندى‌هاى انسان است نه براى افزودن و انباشتن آن. و تا وقتى این نعمت‌ها، هدف انسان نباشند، بلکه پیوسته توان او را بر ادامه سخت‌کوشى در راه خدا و محقق ساختن هدف او، بازسازى کنند، طبیعى است که انسان نیازمندى‌هاى خود را از آن بردارد و بقیه را براى آن هدف بزرگ به کار گیرد.

 

شهید سید محمد باقر صدر