مبدأ و معاد

این پیشوای بزرگ از بلاغتی بی‌نظیر و احاطه‌ای کامل به شیوه‌های بیان در زبان عربی و ذهنیتی ربانی برخوردار بود که از زیباترین و ظریف‌ترین معانی در ترسیم رابطه انسان با پروردگار، دلدادگی به او، وابستگی به مبدأ و معاد پرده برمی‌داشت و ارزش‌های اخلاقی و حقوق و واجباتی را که این امور تجلی‌گاه آن‌هاست، مجسم می‌ساخت. امام علی بن حسین علیه‌السلام با بهره‌گیری از این مواهب الهی توانست از رهگذر دعا، جوّی معنوی در جامعه اسلامی بپراکند؛ جوی که وقتی توفان فریبندگی‏‌ها بر انسان مسلمان می‌‏وزد، او را استوار سازد و آن‏جا که زمین او را سوی خود می‏‌کشاند، پیوند او را به پروردگارش محکم نماید و آن ارزش‌های معنوی‌ را که انسان مسلمان بر پایه آنها رشد کرده بود، تثبیت کند تا در عصر بی‌نیازی و ثروت همان‌طور پاسدار این ارزش‌ها باشد که در زمانی که از فرط گرسنگی سنگ بر شکم می‌بست به آن‌ها پایبند و وفادار بود.
در سیره امام آمده است که ایشان در هر جمعه برای مردم خطبه می‏‌خواند و آنان را اندرز می‌‏داد و به زهد در دنیا فرامی‏‌خواند و به عمل برای آخرت برمی‌‏انگیخت و با آن قطعه‌‏های هنری از گونه‌‏گونه دعا و ثنا و ستایش گوش آنان را می‌‏نواخت؛ قطعه‌‏هایی که بندگی بی‏‌ریا برای خداوند پاک و یگانه را که هیچ همتا ندارد، نمود می‏‌بخشید.

امامان اهل بیت علیهم‌‏السلام؛ مرزبانان حریم اسلام، ص ۵٧۴.