اسلام به خاطر اینکه وابستگى شدید به دنیا و دلمشغولىهاى آن‌را از فرد مسلمان بگیرد، به دنیا، همان ظرفیت طبیعىاش را داده است؛ زیرا وقتى دنیا به مثابه هدفى نگریسته شود که با آخرت- یعنى با فرآیند بزرگ سازندگى که آخرت، انسان را به آن فرامىخواند و به آن تشویق مىکند- تعارض دارد، چنین دنیایى از سراى تربیت انسانى به محلى براى خوشگذرانى و فساد تبدیل مىشود: «زندگى دنیا، در حقیقت، بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یکدیگر و فزونجویى در اموال و فرزندان است»[حدید: ۲۰].
اسلام راهبر زندگى؛ مکتب اسلام؛ رسالت ما، ص ۲۰۲.
