عبادت در زندگی بشر و مسیر تمدنی او ضرورتی ثابت است؛ زیرا اساساً زمانی یک مسیر وجود خواهد داشت که مطلقی در میان باشد که آدمی بهسوی آن کشش داشته باشد و آرمانهایش را از آن بگیرد. جز خداوند متعال نیز هیچ مطلقی ظرفیت ندارد که مسیر بس طولانی بشریت را دربر بگیرد و بیشک همه مطلقهای ساختگی هریک بهشکلی مانع رشد مسیر بشری میشوند. بنابراین ارتباط با مطلق حقیقی، نیازی ثابت است؛ چنانکه انکار مطلقهای ساختگی نیز، نیازی ثابت است. در عین حال، ارتباط با مطلق حقیقی، تنها وقتی ممکن است که شیوهای عملی و کاربردی به تقویت و نهادینهسازی این ارتباط بپردازد. این شیوه عملی همان عبادت است.
انسان و عبادت، ص ۴۹.