قرآن کریم از رابطهای مشخص سخن میگوید؛ رابطهای میان استواری انسانها و اجرای احکام خداوند با وفور نعمتها و فراوانی تولید. به زبان امروز، رابطه بین عدالت توزیعی و فراوانی تولید. قرآن مجید تأکید میکند جامعهای که عدالت توزیعی بر آن حاکم باشد، در ثروت تولیدشده با تنگنا مواجه نمیشود و در آن جامعه کمبود محصول وجود نخواهد داشت.
قرآن مجید از عدالت در توزیع با تعبیرات گوناگون نام میبرد: گاهی میفرماید: «وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّريقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً» (و اگر بر این راه، استواری کنند، ما آبی فراوان به آنها مینوشانیم). گاهی میفرماید: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا» (اگر افراد جامعه ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند…) و در جای دیگر میفرماید: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ أَقامُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجيلَ» (اگر آنان تورات و انجیل را برپا میداشتند…).
قوانین آسمانی برای تحکیم عدالت در توزیع و پایهریزی روابط توزیعی جامعه بر مبانی عادلانه، نازل شده است. قرآن میفرماید: اگر انسانها عدالت توزیعی را پیاده کنند، دچار محدودیت در ثروت تولیدشده و کمبود محصول نمیشوند و دارایی و ثروت و خیرات و برکات آنها افزایش خواهد یافت.
اما انسانها اینطور پنداشتند که عدالت در توزیع، سبب فقر خواهد شد؛ گمان کردند که عدالت در توزیع سبب تقسیم ثروت میشود و در نتیجه، فقر مردم را بهدنبال خواهد داشت؛ در صورتی که حقیقت آن است که سنتها و قوانین تاریخ عکس این را ثابت میکند و بر این نکته تأکید میورزد که اجرای شریعت آسمانی و پیاده کردن احکام آن در روابط توزیع، همواره و پیدرپی موجب فراوانی تولید و فراوانی ثروتها خواهد شد و باعث میشود که برکات آسمان و زمین به روی مردم گشوده شود.
سنتهای تاریخی در قرآن کریم، ص٧١-٧٢.