به عقيدۀ من، وجود نقش مشترک در کارکرد تمامی امامان تنها يک فرض نيست که ما برای اثبات آن در پی توجيههای تاريخی باشيم، بلکه اين امری است که عقيده و انديشۀ امامت بهخودیخود آن را فرض میدارد؛ چون امامت در همۀ موارد، نظر به مسئوليتها و شروطش امری واحد است. پس هرقدر هم نمودهای ظاهریاش بهسبب شرايط و ملزومات گوناگون باشد، بايد در رفتارها و نقشهای امامان بازتابی واحد يابد.
بنابراين امامان بايد مجموعه واحدی با اجزای پيوسته بسازند تا هر جزء از آن واحد، نقش جزء ديگر را پی گيرد و کارکردش را کامل کند.
امامان اهلبیت علیهمالسلام، ص۱۲۲.
“]